फिक्का फिक्का लाग्न थाल्यो
तपोभूमिमा रथ चलाउने सारथिको
विलय भए पछि ।
दिवा नै अन्धकार हुन
लाग्यो रविमा ग्रहण लागेपछि
छैन रे सामर्थ्य गुडाउने जोर
पाङ्ग्रा यो रथको
रथी नै नरहेपछि ।
कसिङ्गरले भरिएको रथलाई तान्ने
यावत घोडा नै आहार विहिन
भई लखतराम छन यहाँ
भोका गल्लीका कुकुरसरी ।
मौन स्वरमा कल्पिदैँछन
पवनसँग लौ न वतास चलाईदेऊ कस्सैरी
उडाइदेउ कसिङ्गर त्यो रथको
जो भविष्यमा गुडोस कस्सेरी ।
लाग्छ यो त फगत कल्पना मात्र हो
घरी घरी उनलाई सम्झने वहाना मात्र
तर
होइन सम्झना त त्यो चैतन्यको पो हो
जसले एक ढिक्का पारी उपहार स्वरुप
जोडी पाङ्ग्रा यावत रथहरुको
दिए लौ उज्वल बनाइ
झुक्न नदेउ ध्वजा यो
दुइ पाङ्ग्रे रथैको
रथीको नै विलय भए पनि ।
No comments:
Post a Comment