धेरै भयो यी
तरेलीहरुमाझ खेल त्यो
विगतको जसमा प्रतदृन्धी
एक शब्द नै भइदिएको छ
जो केवल मेरो उचाइको
मापन गर्न संदैव तयार रहन्छ ।
जसरी वर्षातको पानीका ती थोपाहरुले
सुख्खा वगरमा रौनकता छाएको हुन्छ
उसैगरी यी परेलीबीच पनि
आँसुको दहले रौनकता ल्याई
विरोह भावको थुप्रो लगाईदिन्छ ।
हुन त जाबो फुस्रो, धुस्रो
अनि ओठे शब्द न हो त्यो
तर पनि तागत छ त्यसमा
मगजमा वर्षा गराई
नयनमा क्रोधको वहाड
ल्याई प्रत्येक अङ्गलाई रुझाइ दिन्छ ।
छ गुज्जयमान यहाँ संङ्गितको
तर पनि किन झझल्को आइरहन्छ
उही क्षण, उही अवस्था र शब्दको
जो नालबाट निस्कने गोली झैँ
फुत्त निस्कि मगजलाई घायल गराईदिन्छ ।
आफैँमा छ त्यो नाङ्गो
अनि झुत्रो
भनौँ हो त्यो मिरमिरे उषाको किरण
जो सूर्यको किरणसँग
गर्दछ औकातको प्रर्दशन ।
हतियार हो यो उसको
जसलाई चलाएमान गराईदिन्छ
त्यो अङ्गले जसले स्वादको
जाँच गर्ने जिम्मा पाएको छ,
सुसेली काटी संङ्गितको विकास
गर्ने ठेक्का पाएको छ ।
आखिर ऊ होइन पनि
केही तर पनि किन
मैमत्ता छ उसमा गर्ने प्रश्न
औकातको मेरो
जुन शब्द आफैँमा निन्दनिय छ ।
No comments:
Post a Comment